What in Guatemala

zondag 20 januari
Op het programma vandaag: Van Copan naar Coban.  Slechts 1 letter verschil tussen Copan (Honduras) en Coban (Guatemala), maar toch weer een hele trip, met kleine oogjes.  Niet dat wij naar een feestje zijn geweest, maar het feestje is naar ons (hotel) gekomen.  Van stilte was er geen sprake, zelfs niet met onze oren dichtgepropt.  Zelfs de kat stond aan onze deur voor haar porie rust. 
Eindelijk in slaap gevallen konden we nog even uitrusten voor de wekker om iets na 5 afging.  Spijtig genoeg hebben onze dromen dit uur ook niet gehaald, om half 5 hoorden we super dichtbij vele knallen.  Die ons niet echt vredelievend in de oren klonken.  Dit samen met het feit dat we ook geen elektriciteit meer hadden, maakte dat we ons toch wel afvroegen wat er gaande was.  Later kon de nachtwaker ons vertellen dat dit normaal is om iemand's verjaardag te vieren.  
Wees gewaarschuwd mensen, als er nog eens iemand verjaart, kan ik de gebruiken overnemen en hele straat wakker maken met een soort van vuurwerk.. 
Om iets na 6 waren we vertrokken naar El Rancho, na onze spullen in het donker bijeen te moeten zoeken. (nota aan andere reizigers: de pitslamp= nuttig item in de valies)  Hier moesten we een ander busje nemen naar Coban.  De drop off in El Rancho ging vlot, we hadden van de buschauffeur ook nog een naam gekregen van de 'goede' bussen, om te voorkomen dat we afgezet zouden worden.  De prijs van deze bus, bleek ook zeker niet te hoog.  Alleen was het eerst een klein busje waarmee we gingen reizen, erna  veranderde het lan naar een grotere bus, want er zou geen plaats meer zijn op het kleine.. dan vraag ik me af hoeveel mensen in het kleine busje zaten, want wij hadden geen zitplaatsen meer. En kinderen werden al in dubbele lagen op de vrouwen gestapeld.  De mannen hadden nog goede plaatsen, ze konden zitten en werden niet bedolven onder kinderen.  Het is dan ook nog een macho cultuur hier.  Met hun laarzen, dikke riem en hoed, voelen ze zich de man.  En om hun mannelijkheid nog maar eens te tonen, generen ze zich niet om in publiek aan hun klokkenspel te krabben.  Ik zie vooral de vrouwen zich met de kinderen bezig houden.  En multitaskend zoals vrouwen zijn, geven ze de kinderen de borst terwijl ze boodschappen doen, over het marktplein wandelen en tegelijk met hun andere kinderen of vrouwen babbelen.  En met dat de mensen hier precies nog redelijk veel kinderen nemen, zie je hier vaak kinderen aan borsten.  En de mannen krabben nog wat. 

 21 januari 2013
Deze dag is geen ideale dag voor Evelien.. Haar must-see in Guatemala viel (letterlijk) een beetje in duigen toen ze s'nachts ziek werd.  In de ochtend konden we nog niet van een verbetering spreken, en hoewel ze dolgraag mee wou op de uitstap naar Semuc Champey en de grotten van Lanquin, kon ze niet mee.  Gelukkig heeft het hostel het motto ' thuis weg van huis'.   
In een poging om de uitstap uit te stellen of wat geld te recuperen, ben ik om half 8 s'morgens de mensen van het reisbureau uit hun bed gaan jagen (met de hulp van de plaatselijke bakker).  Ofwel kon de uitstap echt niet verzet worden, ofwel hadden ze last van een ochtendhumeur.  Hoe dan ook, betaald was betaald en uitstellen ging niet meer. 
Daarom besloten we dat Evelien 'thuis' haar bed ging bewaken, terwijl ik de uitstap  ging doen. 
Het begon met een lange rit in een toeristenbusje, maar omdat de weg te glad was moesten we overstappen op een 'collectivo'.  Collectivo's zijn jeep-achtige voortuigen met open laadbak.  In de laadbak zijn er een paar metalen baren voorzien om de horde mensen binnen de laadbak te houden.  Extra voorwaarden voor de collectivo: high and low gear vereist. 
Na nog een hele trip in de laadbak, kwam ik samen met de gids en een canadeese tourist aan in Semuc Champey.  De rit tot hier duurde in totaal 4uur.  Inclusief de 4 toerkes rond de kerk met de collectivo om nog meer mensen te sprokkelen.  
Hier stoomt de rivier Cohabon wild doorheen het landschap, maakt een duik ondergronds en komt erna weer aan de oppervlakte.  Bovenop zijn er een aantal poelen ontstaan met watervalletjes en stil water.  Volgens de verhalen zou dit zijn ontstaan omdat er een grote rotsblok op de rivier gevallen is.  
In deze turkoise poelen konden we een duik nemen. Dit toch op de plaatsen aangeduid door de gids.  Zelfs vanop de kant, zei hij me waar ik onder water een inham vond, waar ik mijn voet in kon zetten als ik terug omhoog wou klauteren.  Spijtig dat de gids ziek was en niet mee het water in ging, want achteraf zag ik andere mensen van rotsen van 2 meter en meer afspringen onder begeleiding van hun gids. 
Het was dus minder avontuurlijk als ik had gehoopt, maar het was zeker wel rustgevend om in het water te dobberen, met enkel rotsen en subtropisch woud rondom je.  Als je natuurlijk de blikken van de regionale redders buiten beschouwing laat.  Die genieten er natuurlijk ook van om te zien welk gringo-vlees ze in de kuip hebben.  En het is natuurlijk hun job ons in het oog te houden, dus veilig kun je het zeker wel noemen.  
Om terug naar het rustgevende te komen, je kan dobberen langs de rotsen en het subtropisch woud, en onder je raast een wilde rivier.  Semuc Champey betekent ook 'waar de rivier zich verschuilt onder de aarde'.
Het is zeker een mooie plek!  En na het zwemmen, waarbij de visjes aan mijn voeten knabbelden, was het mijn beurt voor een lunch.  Nog wat genietend van het zicht en de rust van deze plek, voor we weer op een collectivo konden wachten.   Deze keer zat de collectivo vol met voornamelijk toeristen.  Waarvan een deel lichtjes ongerust werden toen de stalen kader het stilaan begon te begeven. Of beter gezegd, de plakband waarmee die was vastgemaakt had het begeven.  Maar alles verliep hoe het hoorde, we raakte waar we moesten zijn.  Ik heb wel niet kunnen tellen hoeveel keer de chauffeur van gear is moeten veranderen om ter plekke te raken. 
Volgende halte waren de grotten van Lanquin. Ook hier stroomt een rivier uit de grotten waar we binnen gingen.  We drongen 400 meter met een (halfwerkende) pitslamp en zagen verschillende vormen. Volgens mij is het een beetje zoals wolkjes kijken, je kan er veel in zien.  Maar wij zagen een schildpad, paardenhoofd, een tijger, een hond en een spin.  Alleen was die spin geen formatie uit gesteente.   Het was de grote (groter dan mijn hand, niet dat ik neiging had om deze op mijn hand te zetten.  Die neiging zal ik nooit hebben) broer van de hooiwagen.  Ook heb ik een altaar gezien waar vroeger dieren geofferd werden voor een goede oogst of het genezen van iemand uit je omgeving. Sorry Evelien, maar de spin, als enigste levende dier uit mijn omgeving, ging ik niet dragen naar het altaar om het daar ritueel te verpletteren.  De vleermuizen heb ik niet gevonden, alleen wel gemerkt dat vleermuizenpoep glad is.  
Op 400 meter diepte in de grot, zei de gids dat we nu dezelfde toer terug zouden doen.. tenzij we door een spleet in de rots, 2 meter omhoog wilden kruipen om aan de andere kant uit te komen.  Ik denk dat de Canadees niet zo hard fan was, maar hij liet de beslissing aan mij over. Dus.. doen!  Zo hadden we er onmiddellijk wat speleologie bij.  Toen ik de -iets of wat gezette Canadees - zich achter mij door de spleet 2 meter omhoog zag wringen, leek het alsof hij toch wel aan het afzien was.  En heb ik wel braafjes mijn verontschuldigingen geuit.  Ik vond dit toch wat leuker dan enkel gesteente-schildpadden op gesteente zien zitten. 
Nog een paar uur op de bus, en het dagje zat erop.  Morgen een rustig dagje om de modder van de grot ( en mogelijks wat vleermuizenpoep) van mijn kleren te wassen. 

ah ja, voor ik het vergeet. Het typische gerecht van hier heet 'kak ik'.  jaja, lijkt me niet zo een smakelijk iets om op te eten. :-)